Zie ook de film van de Gluyere.
Laatste kajakdag... De Glueyre heeft nog meer dan genoeg water (midden water) en het is er aan te zien dat het een local hot-spot is. Aan de uitstap staat een tentenkamp met Franse collega's en terwijl wij bij de instap wachten op de shuttle mannen (Gert en STef) zien we doodleuk een solovaarder voorbijkomen (en achteraf gezien moet die goed voorzien geweest zijn van stevige tstkkls). In één van de eerste passages ga ik al om en een paar halve pogingen om te rollen later teken ik weer voor een zwembeurt. Even heb ik zin om er de brui aan te geven maar gelukkig herpak ik me want de Glueyere blijkt achteraf het toppunt van de week te worden.
De eerste zware passage dragen we... die ziet niemand zitten. Daarna is het afwissellend verkennen vanuit de boot of toch stoppen en wat beter kijken.
Halverwege haalt een grote groep Franse kajakkers ons in. Ze kennen de rivier en hebben er duidelijk veel lol in (al zien we in de korte tijd dat we samen varen een 3 tal zwemmekes). Een paar van hen zijn echt wel fanatiek: gisteren deden ze de rivier 2 maal en tijdens het omkleden aan de uitstap zien we 3 van hen de laatste zware passage opnieuw enchaineren.
Wanneer we ze tegenkomen ziten we halverwege en we kunnen dus een paar km gebruik maken van de lijnen die zij volgen.
Bij een grote sprong zetten ze seccu's en dat is niet voor niets. Deftig aanvaren is amper mogelijk en de grote drop lijkt een loterij (vastgestelde kans: 1 op 2). Wij dragen... We zijn niet ver meer van de sssiphon die het einde markeert. De uitklim rechts lijkt moeilijk maar is het niet. Samen met Gert kies ik voor de korte steile klim. De rest draagt de siphon over en stopt een beetje verder. Na de sssssiphon zijn er nog 3 zware passages. De fransen aan de instap hadden gezegd dat die sowieso te dragen waren en dat je dus beter aan de siphon kan stoppen maar nu zien we toch dat de zware jongens er min of meer vlot erdoor vlammen.
Maar de botten en de spieren willen na deze week toch niet goed meer mee en we zijn blij met wat we gehad hebben.
Een laatste pintje, inladen en we vertrekken rond de vijven met die prachtweek in gedachten.
Jan
De Gluyere is super, na een paar honderd meter invaren versmalt de bedding. Het dal zal ten alle tijde dezelfde breedte houden, alleen de rivier bedding zelf versmalt in puur bedrock met slides, drops en lange kanalen, heel af en toe een paar meter wat rustiger , maar dan altijd weer nieuwe verrassingen. Totaal anders dan de Auzene, totaal anders dan de Tarn maar ook weer een uniek highlight in deze super week.
De eerste serie passages zitten kort op elkaar, volledig ingesleten in de rotsbedding (puur bedrock) en zijn in zoverre uniek dat ze vanaf de weg volledihg ingezien en verkend kunnen worden. Als je vanaf de weg gezien je hier niet thuis voelt, hou er dan maar mee op, het wordt niet anders of makkelijker. Het was dan ook een goede keuze dat we dinsdag bij meer dan 7 kuub niet zijn ingestapt.
Ik vaar als een krant, geen idee waardoor, maar het is niet scherp. In totaal moet ik de hele tocht 3 keer rollen in passages waar het met een beetje scherpte niet nodig hoort te zijn. Gelukkig beinvloed het deze keer niet het vertrouwen en vrolijk knal ik de beek af.
Hoewel, vroelijk, ik krijg wel knap natte voeten... Ik heb de ghele week al het gevoel dat de Burn we lerg hard lekt op de (waarschijnlijk) de voetsteun schroeven. Maar zo hard?
Uiteindelijk leg ik bij een verkenning de boot toch maar eens op zijn dak en inspecteer de bodem. Ja hoor, het is weer zover, 15 cm scheur onder het zitje. Niets aan te doen veel sponzen en af en toe hozen. Gelukkig dwingt de rivier tot veel verkennen en ik probeer dan ook vaak voorop te varen zodat ik als eerste bij een passage de lijn kan verkennen, de naderen kan instrueren en intussen de boot kan hozen.
De Gluyere is ,niet gelogen, 7 kilometer rotskanaal met daarin passages. Eerlijk gezegd weet ik niet ofg ik ooit een rivier ben tegen gekome die zo egaal continu doorgaat in pure bedrock. Drops, kleine slides, grotere drops en af en toe iets dat we echt te groot vinden.
In deze passage haalde de groep fransen ons in, zonder te kijken, tak, tak, tak eraf. We lee nzwemmertje, maar kniesoor die daarop let.
Nog 2 passages profiteren we van hun kennis,, maar dan hebben we een zwemmer en raken ze kwijt.
Dan komen we ze weer tegen bij een hele vette drop (" Queue du Diable" , de staart van de duivel) . Redelijk lastige invaart en dan met een slide in een ketel waar je, als je omgaat, geheid blijft plakken. Met of zonder boot (ik gok 50/50 kans om te gaan zwemmen).
Een van de Fransen staat aangelijnd als springer naast de pool en een paar man varen het. Een wordt er door de springer uitgehaald. Ik overweeg nog van de mogelijkheid gebruik te maken en te vragen of de fransoos ook voor mij wil zekeren, maar kies toch eieren voor mijn geld als ik het merendeel van hun ploeg ook zie overdragen. Wie weet wat er allemaal nog komt.
Ingang van de Staart van de Duivel
Er komt nog voldoende, maar de snit is er een beetje uit. We dragen, na diverse andere lekkere passages, een hoge val in een ronde ketel om. Waarschijnlijk gaat het wel, maar je moet ook hier safety zetten met een springer en noch Thomas noch ik zien het echt zitten. Dus bootje op de nek, achter de val een alpine start en dan weer omdragen voor ee vet sifon. Wij dragen links en Gert en Jan gaan via rechts. Dat is een doodlopend spoor kunnen wij al zien, toch zetten ze door. Ik sta druk te gebaren, maar dan blijkt dat ze ermee ophouden. De fransen hebben getipt dat je er hier makkelijk uit kan en dat de rest toch bijna geheel gedragen moet worden.
Wij gaan verder met z'n vieren en dragen al direct weer een volgende passage, bijna tegelijkertijd denken Thomas en ik hetzelfde: de pijp is leeg, de koek op. Een steenval geeft een eenvoudige escape naar de hoger gelegen weg en we zijn het eens. Kappen, eruit en auto's halen. We komen hier nog wel een keer terug.
Jan en Gert zijn al boven ons en ik ben dolblij als ik een lijntje krijg, ik zak bijna door mijn hoeven met die boot op mijn nek, het batterijtje is echt op (wat wil je, na het ontbijt slechts 1 mini marsje gegeten). Gert is de auto al halen. Die stat een paar honderd meter verder. Er volgen nog twee hele heftige V passages en dat was geheid dragen geweest in onze conditie. Het was super de week, hier komen we nog een keer terug, als het weer het toelaat.
Tegen vijven rijden we weg en dan blijkt weer hoe toegankelijk het gebied is, in 3 kwartier zitten we in het dal van de Rhone en vallen een verlaten Mac-drive aan. Alleen maar om de eerste honger te stillen want later gaan we nog wel ergens echt eten, denken we. Kwart over twee 'snachts arriveren we in Hoeilaarts, laden de spullen om en om half vijf zondagochtend schuif ik aan bij Sas "wat ben je laat, ik was al ongerust" komt er nog slaperig uit, daarna ronken we samen verder.
Menno
Traject: beneden Gluyere, 6 km WW IV-V. Wij hadden bij 3.5 kuub denk ik WW III-IV met een aantal goed over te dragen WW V passages.
Instap: Pont du Champlovier op de D102. Vanuit Saint Sauveur gewoon de D102 omhoog volgen. Super simpel. Je kunt nog 2 km hoger instappen bij de volgende brug (onze uistap van de midden Gluyere)
Uitstap: Vanaf Saint-Sauveur rijdt je de D102 omhoog en na een km zie je rechts een buizen brug in het water met een parkeerplaats (old campside volgens de gids) ervoor. Daar stonden de Fransen. De officiele uitstap (volgens de gids Kayak Cevennes van Henry Denis) is 500 meter stroomopwaards rechts voor de sifon omhoog uitdragen. Dus zoals Jan en Gert deden. De Frnsen voeren door en daar zitten nog een paar hele mooie passages in (class V).
Waterstand: Eerste keer wezen kijken bij iets meer dan 7 kuub. Dat is volgens de gids de hoogste stand die nog net gaat. Deze dag hadden we 3.5 kuub. Mooie midden stand, er hadden nog wel een par kuun bijgekund. Minimum is 2 kuub. Gluyere houdt zijn water heel lang, het langst van alle rivieren in de hele streek. De rivier loopt van begin tot eind in een rots bedding met meestal smalle kanalen met daarin passages, je hebt dus niet veel nodig en het is ook al snel te veel.
